De moestuinladies

We spreken af in het filmhuis. Alle vijf hebben we een moestuin, de connectie. We kennen elkaar niet zo goed, althans niet allemaal even goed.  Een vriendin van een vriendin heeft ook een tuin…., zo is onze groep ontstaan. “The biggest little farm”  ,een film voor moestuiniersters, is de eerste film en ontmoeting.

Het klikt. Waar na de film ieder zijns weegs gaat blijven wij bij elkaar, we moeten het toch echt even over compost hebben. De film heeft ons wel duidelijk gemaakt hoe belangrijk goede compost is en allemaal zijn we het erover eens, dat onze compost wel wat meer aandacht kan gebruiken. Geïnspireerd gaan we naar huis.

Middeleeuwse tuinen, een tentoonstelling in Leiden, is onze volgende samenkomst. Een nieuwe moestuinvrouw sluit zich bij ons aan, zij heeft zich verdiept in het onderwerp en geeft onze groep een mooie rondleiding, een leuk verhaal erbij, zeker voor tuinvrouwen. We vergapen ons aan gieters en emmers uit de middeleeuwen, nog niets veranderd, wij gebruiken nog steeds het middeleeuwse ontwerp. Daarna zwermen we de botanische tuin in, en komen weer bij elkaar voor de lunch, en daarna wijn.

We zijn inmiddels alweer een paar films verder, met, als er tijd is, een drankje in het filmcafé als afsluiting.  Zowel de films als onze gesprekken gaan allang niet meer over tuinen alleen.

Toch blijft het een belangrijk onderwerp in de gesprekken, en er wordt altijd even tijd voor genomen.

Zoals laatst, vlak voor de film begint. Mijn vriendin naast mij in de zaal en ik bespreken nog even snel de stormschade op onze tuin, van het een komt het ander, en even later hebben we het over de lastige rode mieren, en hoe die te bestrijden. Ik gebruik stiekem wel eens wat gif, geërfd van mijn vader. Mijn vriendin blijft niet achter, zij gebruikt de onkruidbrander als ze een nest ontdekt heeft. Ontboezemingen vlak voor de film begint.

Na de film staan we nog even bij elkaar, het is al laat, geen tijd meer om met een glas wijn nog even na te kletsen.

Het is wel tijd om eens samen af te spreken, gewoon, met eten, wijn, en leuke gesprekken, over tuinen, films en alles wat erbij komt.

Bij mij?

het plaatje komt van het internet

Een Arabische prinses

Het is woensdagmiddag, ik pak mijn fiets en rijdt richting de flats, iets verder op. Daar parkeer ik mijn fiets en loop naar boven. Aan het eind van de galerij zie ik een klein figuurtje haar hoofd om te deurpost steken, ik word verwacht.

Ze heeft lang, donkerbruin haar, grote bruine ogen en haar naam is Naima. Ze is vier. Net als alle vierjarige meisjes houdt Naima van prinsessen en haar lievelingskleur is roze. Ik heb een tas vol boeken meegenomen over prinsessen, die ga ik voorlezen.

Naima, haar ouders en haar zus zijn nog niet zo lang in Nederland, ze kent al veel Nederlandse woorden, maar zinnen maken vindt ze moeilijk. Samen lezen we, en zo help ik haar.

Tellen kan Naima al heel goed in het Nederlands, een, twee, doerrrrie, vier, vijf……. Bij ‘drie’ hoor je waar ze vandaan komt, het Arabisch is haar moedertaal, ze komt uit Syrië.  ‘Drie’  komt met een oe en een rollende r.  Stiekem hoop ik dat ‘drie’ voor haar altijd  ‘doerrrrie’  zal blijven, het klinkt zo mooi.

Week na week lezen we samen. De prinsessenboeken zijn ‘op’, ik neem boeken over dieren mee. We oefenen namen van dieren, vogels, vissen…. Ik wijs een plaatje van een merel aan en vraag: “Weet je nog hoe deze vogel heet?” Ze weet het niet meer, maar zinnen maken kan ze inmiddels. “Ik noem hem, de vogel die mooi zingt”, zegt ze plechtig, het klinkt als pure poëzie.

Na twee maanden voorlezen gaan we gezamenlijk naar de bibliotheek, Naima, haar moeder en ik. Ze wordt lid van de bibliotheek en kan nu voortaan zelf boeken lenen. Naima is reuze enthousiast, in een mum van tijd heeft ze haar armen vol met boeken, die geeft ze aan haar moeder om vervolgens nieuwe voorraad te verzamelen. We regelen het lidmaatschap en gaan even rustig zitten, en leggen uit dat ze ‘maar’ tien boeken per keer mag lenen. Geen probleem: die wel, die niet, ze weet precies wat ze wil.

We fietsen naar huis, als onze wegen scheiden stoppen we om afscheid te nemen. “Vond je het leuk in de bieb?” vraag ik haar. “Ja!” antwoord ze, “en volgende week wil ik naar de dierentuin.”

het plaatje komt van internet

Een avond

Nu ben ik weer het kind.

Macaroni staat op het menu,

bij mijn ouders thuis.

En ik ben gast

en kind.

Het kleed, servies, zo bekend.

Ik kijk nog even naar het nieuws,

ik ga.

Mijn vader loopt mee: “Je weet maar nooit…”

Nu pas ik mijn passen aan,

“De wind is gaan liggen.”

“Ja, het is rustig.”

Na de tunnel loopt hij terug.

Ik kijk hem na

en vraag mij af

wie er bezorgder is.

Nog een klein stukje

dan ben ik thuis

Foodtruck

 Wandelend door mijn dorp spot ik er een stuk of 4.

Steeds vaker zie ik ze, en sinds dit jaar dus ook op de jaarlijkse braderie.

Er als nieuw uitziende vintage bussen, omgetoverd tot minirestaurantjes.

Voor de bus staat een schoolbord waarop, in een prachtig handschrift, staat geschreven wat voor heerlijks er te krijgen is. Dat varieert van biologische koffie met vegan taart tot eerlijke home-made hamburgers. Keuze genoeg!

Vaak staat voor de truck nog een leuk zitje, wat houten tafeltjes en stoelen, heel gezellig.

De bediening bestaat uit vlotte, jonge mensen. Ze dragen een donker, of juist fel gekleurd schort en de mannen hebben meestal een baard.

Een mooi, perfect plaatje.

Och, wat lijkt me dat toch heerlijk, met mijn eigen foodtruck reizen van festival naar festival, als een soort moderne zigeuner. Zo droom ik een beetje weg.

Ik krijg trek, het is lunchtijd.

Hm wat zal het worden. Taart? Hamburger?

Nee, vandaag gaat mijn voorkeur uit naar iets anders. Ik kijk rond. Aan het einde van de straat staat een lompe witte kar. Ja, dat is vandaag de foodtruck van mijn keuze. Wat zal ik nemen? Gebakken? Gerookt? Terwijl ik mijn keuze maak staan de twee uitbaters op leeftijd in een onverstaanbaar dialect met elkaar te kletsen.

Op een papieren bordje neem ik mijn bestelling mee naar de plastic statafel aan de rivier.

De zon schijnt, het water stroomt, ik heb mijn haring met uitjes en zuur.

De dag is perfect.

het plaatje komt van internet

Een soezende zomerdag,

Mijn hoofd is leeg.

Geen woord en

geen gedachte

Zal ik je vertellen van de hortensia?

Die dit jaar besloot om roze te bloeien in plaats van blauw.

Of van de nazomer, vorig jaar?

Er woonde een vlinder in de serre, ik voerde haar met stukjes fruit,

en hoe verbaasd was ik toen zij met haar lange tong een hapje nam.

Of wil je horen van de warme zon op mijn schouders tijdens een ochtendwandeling?

Nog niet te heet, net goed.

Van de dode vis die voorbij dreef?

Zo groot en met een buik van zilver.

Mijn hoofd is leeg,

Zal ik je iets vertellen?

Het plaatje komt van internet

Vintage versus “ouwe meuk”

Als ik rondkijk in mijn huis zie ik een afspiegeling van wie wij (A. en ik) zijn.

Om mij heen staan en hangen meubels, pannen, potten, lijstjes en wat al niet meer, die voor het overgrote deel voor een zeer schappelijke prijs zijn aangeschaft, tweedehands.

Het hele jaar door kun je ons vinden in tweedehands winkels door het ganse land.

Daar komen in de zomer nog de onvolprezen kofferbakmarkten bij, en natuurlijk de jaarlijkse rommelmarkten van de muziekvereniging, het koor, de gymvereniging, en ga zo maar door.

Bovenaan ons lijstje staan de kerkrommelmarkten, hier komen we bijna altijd heel blij vandaan.

De geloofsgemeenschap ruimt graag zijn zolder op voor de restauratie van de kerktoren, en wij nemen dat net zo graag weer meer naar huis, voor een appel en een ei.

Ons huis is niet zo groot en begint al aardig vol te raken. A. heeft dan wel een serre aangebouwd maar ook die is inmiddels “aangekleed”.

Uit nood wordt een nieuwe hobby geboren.

Marktplaats is ook een favoriete plek van A., en sinds kort heeft hij de luxere veilingsites ontdekt.

DE plek waar moderne mensen gaan winkelen voor een authentiek interieur.

Het idee is om onze vondsten, tegen een grote winst, te verkopen op marktplaats.

Zo hebben wij aangeschaft:

 Twee schoolstoeltjes, die veel waard leken te zijn op de luxesite, helaas kon je op marktplaats een klas vol kopen voor een habbekrats.

Een authentiek jaren 70 keukenkrukje dat niemand wil hebben, en een jaren 70 keuken-opklaptafel die er net niet bij past.

De tafel hebben we op straat gevonden en niet eens meer op markplaats gezet.

De stoeltjes heeft A. verhoogd, zodat het nu “grote mensen” stoelen zijn. (Ze zitten heerlijk).

Het krukje is een leuke plantenstandaard geworden en de opklaptafel heb ik al een tijdje niet meer gezien.

Een beetje proppen en schuiven en alles past weer.

Komende week gaan we reorganiseren en proberen we nieuwe ruimte te scheppen.

Dat moet voor volgende week woensdag, een zeer belangrijke dag in onze agenda.

Foto’s en filters

Ik heb hem nu ruim een jaar.

Telefoneren en sms-en gaat prima met mijn oude mobiel, zeg ik, meer heb je toch niet nodig?

Ondertussen kijk ik met een schuin oog naar de i-phone van mijn dochter. Vooral de camera heeft mijn belangstelling, en wat je daar met de juiste appies allemaal mee kan doen.

Ruim een jaar geleden waren bellen en sms-en niet meer voldoende, ik had genoeg excuses verzameld om naar de winkel te gaan en een nieuwe i-phone aan te schaffen.

Dolgelukkig ga ik aan de slag, vooral met de camera.

Dat valt niet mee.

Zie ik een leuk fotomoment dan moet eerst de leesbril opgeduikeld worden, dan de pincode van mijn telefoon ingetypt en de camera geactiveerd worden, veel te langdradig voor een spontane foto.

Tuinfoto’s dat gaat goed, ik krijg er geen genoeg van.

Bril alvast op de neus, i-phone in de hand en modellen die niet te veel bewegen.

Bloemen, struiken, al wat groen is word vastgelegd door mij.

En dan voorzien van een leuk filter, nog zo’n voordeel van de i-phone.

Op aanraden van mijn dochter heb ik de app “Pomelo” gedownload. Mijn foto’s zien er uit als oude polaroids, of zijn voorzien van een filter met een prachtige naam als Seine, migrant, vintage, woodstock of gothic. Het worden ware tuin-kunstplaatjes.

Een paar dagen geleden ben ik toch weer “in het wilde weg”, zonder bril, plaatjes gaan schieten.

Het is een mooie plek met oude gebouwen. Ik neem de gok, misschien met wat inzoomen en een leuk filter….

Toen heb ik toch nog iets nieuws ontdekt aan mijn geliefde Pomelo-programmaatje.

Per ongeluk raak ik een icoontje waarmee ik de foto heen en weer kan draaien, en dus ook recht zetten! Ik had geen idee! Een nieuwe hobby is geboren.

Horizons, ramen, deuren, rechthoeken, alles met lijnen neem ik brilloos op de korrel.

Thuis zoom ik in, en zet ik alles keurig recht.

En dan natuurlijk nog een leuk filtertje….